Ik ben als jonge baby bij mijn huidige ouders terecht gekomen.
Zelf herinner ik me daar natuurlijk niets van, maar het is wél het begin van mijn verhaal.
Laten we bij het allereerste begin beginnen.

Mijn geboorte

Mijn biologische moeder was 18 jaar toen ze mij kreeg. Ze heeft mij direct na de geboorte niet willen zien, maar vroeg wel of ik een jongen of een meisje was. Daarna bleef ze nog een tijdje in het ziekenhuis om te herstellen van haar keizersnede.

In die eerste periode waren het de zusters in het ziekenhuis die mij verzorgden — met liefde, warmte en aandacht, alsof ik even van hen was. 🌷
Zij waren de eersten die mij vasthielden, de eersten die mij troostten en mij dat eerste gevoel van geborgenheid gaven. Daar, tussen witte muren en zachte stemmen, begon mijn verhaal.

Na een paar weken mocht ik naar een gastgezin, waar ik drie maanden heb gewoond. Niet veel later kwam ik terecht bij de mensen die toen mijn pleegouders werden genoemd — mijn huidige ouders.

Wanneer een kindje nog niet officieel geadopteerd is, komt het vaak eerst in een pleeggezin terecht. Zo was het ook bij mij. Mijn toekomstige adoptieouders zorgden al vanaf het begin liefdevol voor mij, maar juridisch gezien waren de banden met mijn biologische moeder nog niet verbroken.

De adoptieprocedure is een lang en zorgvuldig proces: er moesten onderzoeken worden gedaan, gesprekken gevoerd, toestemmingen geregeld en uiteindelijk een uitspraak van de rechter volgen.
In die tijd stonden mijn ouders bekend als mijn pleegouders, maar in hun harten ❤️ waren ze dat allang niet meer.

Ruim twee jaar en vier maanden na mijn geboorte, in juli 1980, werd de adoptie eindelijk officieel uitgesproken. Ik hoorde voorgoed bij hen. Vanaf dat moment waren zij niet alleen in liefde, maar ook juridisch mijn ouders — iets wat ze diep vanbinnen al die tijd al waren. Twee mensen die mij vanaf het allereerste moment liefhadden alsof ik altijd al van hen was.

Mijn jeugd

Ik groeide op in een klein, rustig dorp — een plek waar iedereen elkaar kende.
Samen met mijn adoptiezusje, die wat later ook bij ons kwam wonen, vormden we een hecht gezin.
We hadden een warme jeugd. Mijn ouders waren zorgzaam, betrokken en beschermend.
Ik voelde me geliefd, gezien en veilig.

Toch kende mijn jeugd ook donkere dagen.
Mijn schooltijd was moeilijk. Ik werd jarenlang gepest.
Elke dag voelde als een strijd waarin ik moest bewijzen dat ik erbij hoorde, dat ik goed genoeg was.
Het pesten liet diepe sporen achter. Het raakte niet alleen mijn zelfvertrouwen, maar ook mijn vertrouwen in anderen.
Tot op de dag van vandaag draag ik dat litteken met me mee — onzichtbaar, maar voelbaar.

Soms denk ik: als ik toen niet gepest was, had ik misschien minder twijfels gehad. Minder muren om mijn hart heen gebouwd.
Maar tegelijkertijd heeft het me ook gevormd.
Ik leerde telkens weer op te staan. Om door te gaan, ook als het moeilijk was.

Op de middelbare school had ik twee meiden met wie ik goed kon opschieten, maar het duurde drie jaar voordat ik ze écht mijn vriendinnen durfde te noemen.
Ik was bang om opnieuw gekwetst te worden, bang dat ze me zouden verraden.
Dat wantrouwen is iets wat lang bij me is gebleven — misschien voel ik het soms nog steeds een beetje.

Toch leerde ik, vaak zonder dat iemand het doorhad, al jong om zelfstandig te zijn. Misschien zat dat er al in — een innerlijke kracht die is ontstaan doordat ik, nog voordat ik het kon beseffen, al even op eigen benen moest staan.

Als oudste dochter voelde ik me verantwoordelijk. Ik wilde het goed doen, niet tot last zijn. Mijn ouders gaven me bijna alles wat ik nodig had, maar hun beschermende aard maakte het soms moeilijk om mijn eigen weg te vinden.
Toch weet ik dat alles wat ze deden voortkwam uit liefde — pure, oprechte liefde.

Mijn ouders hebben mij en mijn zusje van jongs af aan verteld dat we geadopteerd waren.
Ze deden dat op een liefdevolle en eerlijke manier, zodat we wisten dat we anders waren dan zij, dat we niet per se op elkaar of op onze ouders hoefden te lijken, en dat onze biologische moeders te jong waren om voor ons te kunnen zorgen.

Ik weet niet meer precies hoe oud ik was toen we daarover spraken — misschien een jaar of negen, tien — maar ik herinner me vooral dat het nooit als iets geheimzinnigs voelde. Eerder als iets dat gewoon bij ons hoorde.

We maakten er thuis soms grapjes over, vooral aan de eettafel.
Als iemand zei: “Wat lijk je veel op je zusje!” of “Je hebt precies de ogen van je moeder,” glimlachten we beleefd en praatten een beetje mee.
Thuis keken we elkaar dan aan en moesten we lachen.
Het waren kleine, grappige momenten die ons juist nóg hechter maakten — want ook al leken we niet op elkaar, we hoorden wél bij elkaar. ❤️

Over adoptie

Adoptie is iets bijzonders.

Je weet dat je gewenst bent, maar je voelt ook dat er iets in jou is dat uit een ander leven komt.
Je lijkt niet op je ouders — niet qua uiterlijk, niet qua gebaren — en soms voelt dat vreemd. Niet verkeerd, maar anders.
Een ongrijpbaar gevoel dat diep van binnen altijd een beetje blijft.

Mensen vroege mij weleens:

“Ben je goed terechtgekomen?”
“Heb je leuke ouders gekregen?”

Ik weet dat het lief bedoeld was, maar het bleef een moeilijke vraag.
Want het is niet iets wat je kiest. Toch mag ik zeggen dat ik geluk heb gehad.

Mijn ouders hebben mij met open armen ontvangen en opgevoed in liefde.
Mijn vader is er helaas niet meer, maar mijn moeder gelukkig nog wel —
en ze ziet me nog steeds als haar kleine meisje. ❤️
Dat voelt soms dubbel. Haar bedoelingen zijn puur, maar haar zorgzaamheid kan nog steeds aanvoelen als bemoederen — iets wat ik soms lastig vind, misschien juist omdat ik al van jongs af aan geleerd heb zelfstandig te zijn.
Toch weet ik dat haar liefde oprecht is en dat zij, op haar manier, nog altijd probeert te beschermen wat haar ooit zo dierbaar werd. 💕

Ik werd moeder

Ik had al een half leven achter me toen ik moeder werd.
Lange tijd dacht ik dat dat hoofdstuk niet voor mij was weggelegd. Niet omdat ik geen kinderen wilde — al heb ik dat een tijd tegen mezelf gezegd — maar omdat ik diep van binnen dacht dat ik het niet kon.
Dat ik er niet klaar voor was. Dat ik niet goed genoeg was om moeder te zijn.

Misschien kwam dat doordat ik me zelf nooit écht een kind van iemand heb gevoeld.
Ik wist rationeel dat ik geliefd was, maar ergens zat er een leegte die moeilijk te benoemen was.
Na meerdere miskramen begon ik bijna te geloven dat het gewoon niet voor mij bedoeld was.

En toen, op mijn 39e, gebeurde het toch.
Mijn zoon kwam — een wonder waar ik zó lang op had gewacht.

De bevalling was zwaar, via een keizersnede. Toevallig precies zoals ik zelf geboren ben.
Toen ik mijn kind eindelijk in mijn armen hield, voelde ik een golf van liefde die ik nog nooit eerder had gekend.
En tegelijk kwam er iets anders omhoog: een verdriet dat ik niet had zien aankomen.

Ik dacht aan mijn biologische moeder — die mij na mijn geboorte nooit heeft willen zien of vasthouden.
Terwijl ik mijn zoon tegen me aandrukte, kon ik dat niet begrijpen.
Hoe kun je iets zó kostbaars niet willen zien, niet willen voelen?
Misschien vond ze het te moeilijk. Misschien was dat haar manier om te overleven.

Maar juist toen besefte ik wat moederliefde werkelijk is.
In dat moment kwam mijn eigen verleden even heel dichtbij — alsof het kleine meisje dat ik ooit was naast me stond.
Die periode raakte me diep, maar bracht ook heling.
Ik voelde dat ik eindelijk een cirkel sloot: wat ooit pijn deed, werd nu liefde.

Ik leerde dat liefde niet alleen heelt, maar ook spiegelt — dat het je laat zien waar nog pijn zit, en tegelijk de kracht geeft om het los te laten.
En in dat alles voelde ik vooral dankbaarheid: dat ik, ondanks alles, zélf moeder mocht worden. ❤️