Ik ben als baby geadopteerd, dus ik heb het (adoptie proces) zelf niet bewust meegemaakt, maar het is wel een deel van mijn verhaal.

Mijn biologische moeder heeft mij nadat ik geboren was, nooit willen zien. In die eerste periode voelde ik de zorg en liefde van de zusters in het ziekenhuis, die voor mij zorgden alsof ik van hen was. Daar heb ik de eerste maanden van mijn leven doorgebracht, tot ik naar een pleeggezin ging. Na enkele maanden (de precieze duur weet ik niet precies) werd ik uiteindelijk geadopteerd door mijn ouders.

Als adoptiekind heb ik eigenlijk vanaf mijn geboorte geleerd om zelfstandig te zijn — niet bewust, maar het zat er gewoon in. Ik groeide op in een liefdevol gezin in een klein dorp, samen met mijn adoptiezusje. Zij kwam 1.5 jaar later in ons gezin wonen.
Als “oudste dochter” in het gezin leerde ik al snel verantwoordelijkheid te nemen. Dat was soms best lastig, want hoewel we in een warm gezin opgroeiden, waren mijn ouders ook heel beschermend. Dat had later in mijn leven zo zijn voor- en nadelen: aan de ene kant voelde ik me veilig, aan de andere kant vond ik het moeilijk om echt mijn eigen weg te vinden.

Je voelt je als adoptiekind ook altijd een beetje anders dan je adoptieouders — dat geldt eigenlijk voor alles. Niet op een negatieve manier, maar gewoon… anders. Je lijkt niet op elkaar, denkt soms anders, voelt dingen anders. En dat blijft altijd een beetje aanwezig.

De vraag die mij vaak is gesteld is: “Ben je goed terechtgekomen of heb je leuke ouders gekregen?”
Ik vind dat eerlijk gezegd een vervelende vraag, maar snap dat de persoon die dit vraagt het goed bedoeld.
Alsof het mijn keuze is geweest om geadopteerd te worden. Maar ik mag wel van geluk spreken dat ik hele lieve ouders heb gehad, die er altijd voor mij waren. Helaas leeft mijn adoptievader niet meer, maar mijn moeder is er gelukkig nog steeds — en ze ziet me nog steeds als haar kleine meisje… haha 😂