Er kwam een moment waarop ik voelde dat er iets in mij veranderde.
Geen plotselinge gedachte, maar een zacht, aanhoudend gevoel — een onrust die ik niet goed kon plaatsen.
Alsof er diep vanbinnen iets wakker werd dat had liggen sluimeren.
Jarenlang had ik geprobeerd het te negeren.
Ik had tenslotte een goed en mooi leven - lieve mensen om me heen, een thuis, veiligheid en stabiliteit. 
Maar toch… bleef er iets knagen.
Een leegte die ik niet kon uitleggen — een stukje van mij dat ik niet kon vinden.

Ik was geadopteerd toen ik nog een baby was.
Daarmee kreeg ik een tweede kans, maar ook een onzichtbare rugzak vol vragen die ik toen nog niet kon dragen.

Wie was ik voordat ik iemand werd?  Waar kwam ik vandaan — en van wie?
Die vragen hadden nooit echt woorden, maar ze leefden in mijn lichaam, in mijn adem, in de stiltes tussendoor.

Pas veel later, toen ik ouder werd, voelde ik dat ik niet langer om dat gemis heen kon draaien.
Ik wilde begrijpen waarom ik me soms zo verscheurd voelde tussen twee werelden.

Ik wist dat het misschien pijn zou gaan doen. Dat ik misschien antwoorden zou vinden waar ik niet op voorbereid was.
Maar de pijn van niet weten werd groter dan de angst om te ontdekken.
Want hoe begin je met zoeken naar iets waarvan je niet eens weet of het gevonden wíl worden…?
Ik moest leren omgaan met hoop én teleurstelling, met nieuwsgierigheid én angst.

Er waren dagen dat ik dacht: laat maar.
Dat verleden ligt achter me, waarom zou ik het openbreken?
Maar er waren ook nachten waarin mijn gedachten bleven malen, waarin ik mezelf niet kon sussen met verstandige woorden of redelijke keuzes.
En ergens diep vanbinnen wist ik: als ik dit niet aanga, blijf ik mijn hele leven zoeken — zonder ooit echt rust te vinden.

Dus begon ik.

Wat volgde was een reis van jaren — vol liefde, verwarring, hoop, stilte, afwijzing, maar ook diep begrip.
Een reis die ik stap voor stap begon, met veel geduld, met brieven en gesprekken, met archieven —maar vooral met mezelf.
Geen rechte lijn, maar een kronkelend pad dat me steeds een stukje dichter bracht bij wie ik werkelijk ben.
Niet in één keer, maar zoals een puzzel die langzaam vorm krijgt — stukje voor stukje, zodat ik het zelf ook kon bevatten.
Want het raakt me nog steeds, en soms betrap ik mezelf op de gedachte: schrijf ik dit echt over mezelf?

“Mijn zoektocht” is niet alleen mijn verhaal over afkomst, maar ook over liefde. 
Over verliezen en vinden, over wie ik ben — en wie ik altijd al was.

Ik wil hiermee ook anderen laten voelen wat adoptie werkelijk betekent — wat het is om te leven met een verleden
dat niet zichtbaar is aan de buitenkant.
Voor mensen die zelf niet geadopteerd zijn, hoop ik dat dit een inkijkje biedt in de wereld achter dat woord.
En voor anderen die, net als ik, geadopteerd zijn, hoop ik dat het herkenning en troost mag brengen.

En ja… stiekem hoop ik dat iemand uit mijn biologische familie ooit meeleest.
Dat ze misschien begrijpen dat ik nooit iets uit kwade wil heb gedaan of gezegd,
maar dat ik het wél moest doen om mijn eigen waarheid te vinden —
De waarheid waar ik zo recht op had, als kind van zowel mijn moeder als mijn vader — het feit dat zijn bestaan altijd is verzwegen.
Dat ze mijn kant van het verhaal leren kennen — hoe het voor mij is geweest, wat ik heb gevoeld, en hoe het mij heeft gevormd —en dat er, ondanks alles, wederzijds respect mag zijn.

Mijn zoektocht in delen

Elke blog in deze reeks vertelt een stukje van mijn zoektocht.
Sommige delen zijn emotioneel intens, andere laten juist hoop en verbinding zien.
Je kunt de delen één voor één lezen, of zelf starten bij het deel dat je het meest aanspreekt.
Elk verhaal geeft een inkijkje in mijn ervaringen, mijn gevoelens, en mijn ontdekking van wie ik echt ben.

Deel 1 – De papieren van mijn oorsprong

Hoe een dun stapeltje documenten mijn wereld even stilzette en het begin werd van een zoektocht die mijn leven voorgoed veranderde.

Deel 2 – Contact met Fiom

De eerste stap in mijn zoektocht: vragen, wachten, hoop en spanning. Hoe hulp zoeken soms net zo emotioneel kan zijn als de antwoorden vinden

Deel 3 – Het eerste contact

Brieven die pijn deden, maar me ook dichter bij mezelf brachten. Over het leren omgaan met nee’s, en de kracht van volhouden.

Deel 4 – Afwijzingen en hoop

Niet elk antwoord kwam zoals ik had gehoopt. Brieven die pijn deden, stilte die zwaar wogen… en toch bracht elke afwijzing me dichter bij mezelf en bij de antwoorden die ik zocht.

Deel 5 – Mijn biologische vader

Hoe één oproep alles veranderde. Binnen vijf weken wist ik wie mijn vader was — en ontdekte ik hoe dat mijn beeld van mijn verleden en mijn toekomst compleet op zijn kop zetten.

Deel 6 – Contact met mijn biologische familie

Het was een ontmoeting die ik nooit zal vergeten. Voor het eerst voelde ik echt contact met familie, iets wat ik bij mijn adoptiefamilie nooit zo had ervaren.